Hamimiz bilirik ki, bize emanet edilen her bir sey hetta bizim esyalarimizdan daha deyerli ve daha qiymetlidi.Cunki emanet bizim ciynimize ikiqat mesuliyyet salir.Amma emaneti adi insanlardan ferqli olaraq ogrular ve "eli eyriler" deyerlendirmir.Lakin yazdigim bu hekayedeki qehreman diger yoldaslarindan ferqlenir. 'Qedim seher bagdadda bir varli tacir yasayirdi..O tacir ki pulunun sayi hesabi yox idi..O her cume namazindan sonra hamama geder damaginda qelyani kef cekerdi...Bir cume gunu yene namazini qilib hamama geldi..Hamamin qarsisinda duran kisinin uzune baxmamis onu hamamin gozetcisi sandi ve cibinde olan pul kisesini verib dedi: "Bu kisemi sene emanet edirem.Cixanda alacam" Saatlar sonra tacir hamamdan cixdi.Amma pul kisesini goturmeyi unutmusdu.Kisi taciri arxadan sesledi. "Dayan ay kisi hara gedirsen..bes pul kiseni goturmeyeceksen???" Tacir kiseni goturub raziliq etdi,kisiye bexsis de verdi.Kisi dedi "sen bugun mene zulum etmisen" Tacir teeccuble sorusdu"Niye?" Kisi sozune davam etdi "men bagdadin en taninmis qulduruyam.Menim elimden hec bir qizil canini qurtara bilnez" Tacir heyecanli sorusdu. "Bes menim qizillarimi niye ogurlamadin??" Kisi basini asagi salaraq dedi" Cunki sen onu mene emanet etmisdin"
Bize verilen emanete her zaman sahib cixmagi bacaraq
